14 Haziran 2009 Pazar

Duygu'm

Bazen öyle bir noktaya geliyorum ki soluğum tükeniyor,bedenim,ruhum,kalbim ayni anda isyan etmeye başlıyor! İşte o zamanlarımda delicesine haykirmak ve nefesim tikanana kadar hiçkira hiçkira aglamak istiyorum.Yardim dilenebilecegim hiçkimsem yok.Benim tek dostum,sirdasim,yol göstericim sendin artik hiçkimsem yok!Kalabaliklar arasinda yapayalnizim sevgilim,sensiz kimsesizim.Binlerce insan var etrafimda derdimi dinlemeye,acimi paylasmaya hazir ama olmuyor iste.Kim yardim edebilrki bana?Kimin elinden birsey gelir?Ya da kimin gücü yeter beni bu kararsizlik denizinin içinde bogulmaktan kurtarmaya?Yetmez iste sevgilim..Sen gittikten sonra da beni hayata tekrar döndürmeye hiçkimsenin gücü yetmedi zaten...

Yalniz degilim aslinda. Baksana bana senden kalan birçok dostum var iste!Tabii gözyaslarimida unutmamak gerek...Onlar benim en vefali dostum.Onlar beni bir tek gece bile yalniz birakmayan dostum...Ve sonra uykusuz gecelerim var tabii.Günes dogana kadar bana bikip usanmadan yoldaslik eden sokaklarin sonuz karanligi var!Anilarin var bana senden kalan,yataga her uzanisimda uykuya dalmadan uzun uzun düsündügüm anilarimiz var.Ve içimdeki sonsuz sensizligime inat birazcvik bile azalmayan bu deli sevdam var...Görüyormusun sevgilim?Sen beni birakip gitmis olsan bile ben yalniz degilim aslinda.Sen gittin ama birçok acimasiz fakat acimasiz oldugu kadarda vefali dost biraktin ardinda...